II

Dodatek specjalny

29 września 2008 * Kurier Galicyjski

PASTERZU BIAŁY

ĆMA

Ty słońce przecie wstrzymałeś

w swym złocie,

A polską glebą poruszyłeś

Zapytała się ćmy ćma

ziemię,

Czemu we dnie we śnie trwa

Pasterzu biały, pielgrzymie

I tak nas zaprowadzisz na

Orłu koronę ubrałeś

Powiedziała gdy się zbudzi

wszechczasów

Ojczyzny łono

w swym locie,

Jest noc i nie widzi ludzi.

I znów ucałowałeś swój

Nie tylko Lwowem Twą miłość

Bo Polską wzrosłeś w swego

czarnoziem złoty,

skrwawiono.

ludu plemię.

„Odlatujące ptaki” 1995 r.

I znów się wsłuchiwałeś

w poszum rodnych lasów,

Stanąłeś w zadumie przed

A imię Twoje

d

Ustami rozdawałeś swe słowa

jubilera sklepem,

wunastu przy Tobie,

LOS

klejnoty.

Przekazałeś spragnionym to,

A Imię Twoje Łaską Pańską

co najważniejsze,

dane,

A wzrosłeś w swą ziemię tylko

Sprawiedliwą mądrość

Pasterzu Biały, w swej tiary

miłowaniem,

wielokrotnym echem

ozdobie

Piszę łkając,

Wszak ukochałeś co nam było

I stało się wielkie, pozorem

Tak nam błogosławisz,

Łkając piszę,

dane,

najmniejsze.

w serc szaty królewskie,

jak Ci było brane.

Popijając

Krakowem wzrosłeś w swoje

I schyliły w pokorze swej

Czerstwą pizzę.

miłowanie

Maluczkim przecie wystawiłeś

kłosów zagony,

„Fotografie polskie” 2000 r.

Łkając chleję,

I oddałeś Kraków Ojczyzny

trony,

A lazurem jaśniały sklepienia

Chlejąc łkam

wezwaniem.

Ubrałeś najskromniejszych

niebieskie.

Taki ze mnie

Zimny drań.

Łzy to poza,

BRYCZKĄ ZAWIOZŁEM CIĘ ZA MIASTO

Pozą łzy,

MATCE

Mnie mimozą

Pachną bzy,

Tak kraśnie, że sam rubin pobladł

Wykwitłaś wiotko, niebanalnie,

Ze mnie drwi

I poszliśmy na pierwszy obiad.

Niespotykanie seksualnie,

Już cały świat,

Spojrzałaś mimo, lecz prześlicznie

A potem było już śniadanie

Ty nic nie pamiętasz,

Piję pizzę

I niezdobyciem eterycznie.

Też niebanalne niesłychanie,

A tak bym chciał,

Ze sto lat

Wypiłem pierwsze nasze mleko,

Nie możesz być piękniejsza,

I zagryzam wódą

Chłonąłem wzrok Twój lekko

Gdy słońce skryło się za rzeką.

A tak bym chciał.

Twarz

drwiący,

W samotności

Niespotykanie tak pragnący,

I dzień powszedni śnił niedzielą,

Po co kwitną kasztany,

Twarzą w twarz.

Jakby napotkał wichr miłosny

Mówiłem – pragnę tak niewiele,

Po co słońce w swym złocie,

Nie wzruszają

Dowodem były nasze liście

Topiący śniegi wczesnej wiosny.

Po co słowo – kochany,

Mnie te bzy,

Szumne zielenią uroczyście.

Po co ptaki w locie?

Chociaż łkają

To były twoje pierwsze słowa,

Moje sny.

I wszystko było niebanalne

Tak rozpoczęła się rozmowa,

Po co jutrznie i zorze,

Sny ma łkają

Ująłem dłoń twą oczywiście,

Niespotykanie seksualne

Po co ranków błękity,

Martwą duszą

Poszliśmy razem zbierać liście.

Niekiedy nawet platoniczne,

Po co spienione morze,

Nie wzruszają

Tak niebywale erotyczne.

Po co piszę niezmiennie

Po co noce i świty?

I nie wzruszą

Bryczką zawiozłem Cię za miasto

Gdy nie tkwisz – tkwiąc we mnie.

Choćby dziewic

„Wiersze i ballady miłosne” 1989 r.

I powiedziałem – tam jest krasno,

Po co listopadowe dnie,

Przyszło sto

„Odlatujące ptaki” 1995 r.

Po co trwam nadaremnie,

Spadnę z nimi

W samo dno.

Co uśmiechem?

DZIEWECZKA

Moje łzy,

A co grzechem?

Właśnie ty.

Życie dnem jest

Miała lica z krasnolica

Albo nie,

I wetkaną w kord swój jesień.

Albo gestem

Szczęście wrze,

Na nic tu frazeologia,

Albo pustką

Gdy się perlą słowa piękne,

Moim tłem,

Może będzie demagogią,

Albo usta

Gdy przed dziewczem tym

W słonej mgle.

uklęknę.

Czynem piszę

Długopisem

Powiem wówczas – piękna damo,

Wyczerpanym

Balast lat obciążył duszę,

Mroku świtem.

Czy nie będzie więc to samo,

Drżące ręce

Gdy ci wyznam to co muszę.

Na obrączce,

Radujące,

Tyś młodości jest królową

Mijające.

A jam stary z siwą głową,

Spada w próżnię

Aleksander Szumański (od lewej) i Janusz Tysson aktor Polskiego

Gdym młodości dzierżył godło

Moje dno,

Teatru Ludowego we Lwowie

Szła dzieweczka złotolica

Ciebie jeszcze być nie mogło.

Jak odróżnić

Nad nią się pochylał wrzesień,

Dobrem zło?

„Odlatujące ptaki” 1995 r.

Kraków, 2001 r.

DLACZEGO

SPLECIONY ŚWIAT

POŻEGNANIE

Dlaczego właściwie

Cię kocham?

Sam nie wiem.

Nicią jedwabiu splotę świat,

Lwów pożegnał nas siwą

Może dlatego,

Jak sianokosów stóg

Że gwiazdy wstęgą na niebie,

już mgłą

I tajemniczy wonny kwiat

A może jesteś łzą w oku

Złożę u Twoich stóp.

Za te lata spędzone wraz

Gdy Ciebie nie ma,

z nami

A może rankiem

W tym splocie będę tylko ja

I z oddali już tylko się skrzą

Kiedy wychodzisz

I nim przekroczę próg,

Kamienice i Rynek nasz z

Na do widzenia.

W tych odrzwiach tylko Ty i ja,

lwami.

Może dlatego

Złożony u Twych stóp.

Że jesteś sroga

I te lata ziszczone wraz z Tobą

Na powitanie,

Jak złotolistny barwny krzew,

Na krakowskim już bruku

Może dlatego

Jak nenufary słodkich wód,

Że nasza droga

przetarte,

W mych żyłach krąży taka krew,

Niebnym posłaniem.

Złożona u Twych stóp.

Byłaś Lwowa swojego ozdobą

I będę swoim życiem trwał

Bo bez Ciebie cóż wszystko

Dlaczego właściwie

Wybrawszy jedną z dróg

Uprzędę również taką nić,

jest warte.

Cię kocham?

Gdzie tajemniczy legł nasz świat

Wyssany z kwiatów miód,

Cierniem

Sam nie wiem.

U Twoich stóp.

By najpiękniejszy wzrosły kiść

Ali (żonie) w 1998 r.

Bez Ciebie.

Może dlatego

Złożyć u Twoich stóp.

we Lwowie

Kraków, 2001 r.

Że życie

„Wiersze i ballady miłosne” 1989 r.