III

Aleksander Szumański

Kurier Galicyjski 29 września 2008

KOŃ

TWÓJ WIATR

CZEKOLADKI

W durny świat

Pijany koń

Toczył wiatrem

Kłusem biegu stąpa koń

Pędu woń

Kiedy spostrzegłem cię

I CUKIERKI

Zęby szczerzy

przelotem,

W dym pijany sygnał z wieży

Koń pijany, ty i ja

To nuta grała mi radosna,

Z koniem bieży

Przeżyjemy razem świat

Więc pomyślałem o Twym

Śpiewa w rytm pijana mgła

(piosenka)

złocie

Razem z światem co jest wart

I o Twych porach, gdy jest

Żółte kule

wiosna.

Czekoladki i cukierki

Mańke widać, jak na dłoni,

W końskim mule

Słodziusieńki bombonierki

A frajera frajer goni.

Piękne panny, kwiatów mowa

Poszybował koński kłus

A to wszystko jest ze Lwowa.

Gdy ze Lwowem sztame

Z wiatrem pędził, szedł w

trzymasz,

zawody,

Popatrz z góry na Łyczaków,

To nie będziesz za oryginał,

W dusz zszarzałych

Tam jest smak pachnących

Bo gdy się urodzisz znów,

ogłupiastych

maków.

To zobaczysz miasto Lwów.

Koń ten to obieżyświat

W wódopędzie topił lody

Jest z swym fiakrem za pan

I cukierki czekoladki

brat

Kocich łbów przechyła równa

I amantów własnej babki,

Bo dorożka ta pijana

Wychłonęła wiatru woń,

Swoje meszty na stoliku,

Toczy się przednimi osi

Glątwa glątwie jest nierówna

Rudą Mańkę na nocniku.

W tylnych mgły fatamorgana

Śpiewał koń

A gdy podszedłem

Kropelkami niebo rosi

mimochodem,

Przy twej Mańce jakiś frajer

Wiersz napisany w Warszawie

Stanęłaś w smutku całkiem

Uskutecznia ręczny bajer.

I zglątwiały

w 1954 r. na uroczystość

naga

Ja frajera facką w mig,

I zmętniały

1 rocznicy śmierci Konstantego

I porównałem Twój wschód

Absztyfikant był i znik.

Aż przełamał

Ildefonsa Gałczyńskiego

z wschodem

A frajery z Kleparowa

Świata wały

Twego promienia,

Przecież także są ze Lwowa.

Bal u ciotki Bańdziuchowej,

gdy wiatr gadał.

Trzymam Dziunie szczegółowo,

Gdy muzyczka rżnie sztajera

Dziunia klawa, ja też szyk

BALLADA

I twoje drzewa, ale wtórnie

Lwów piękniejszy niż Riviera

Frajerowi portfel znik.

Ogołocone z liści płaczą

Bo na rogu Kopernika

I niebo nie jest już pochmurne,

Tańczy panna bez bucika.

I cukierki, czekoladki,

O ŚRUBOKRĘCIKU

I moje słowa tu nie znaczą.

Dookoła nowe babki

Po Gródeckiej jedzie tramwaj

Piękne panny kwiatów mowa.

Ty też spojrzałaś mimochodem

A my dwaj są oba cwaj

Skąd te panny? Z Kleparowa.

I znowu byłaś całkiem naga,

A tu Antek leje w mordę

Mam w swym domu taki pręcik,

A lód się stopił

Pół literka i jest lordem.

Refren:

Który zwie się śrubokręcik.

wraz ze wschodem

T

Składa się on z różnych części

I wiatr istnieniem Twoim gadał.

Refren:

Czekoladki i cukierki,

en domowy mały sprzęcik.

Czekoladki i cukierki,

Słodziusieńki bombonierki

„Wiersze” 1998 r.

Słodziusieńki bombonierki,

Piękne panny kwiatów mowa,

Ma on rączkę wahadłową,

Piękne panny, kwiatów mowa,

A to wszystko jest ze Lwowa.

Taką czarną, staro – nową,

A to wszystko jest ze Lwowa.

ŻART LIRYCZNY

Przedtem uchwyt miał

Wiersz napisany w 2007 r.

brązowy,

Wezme babe swe pod pache,

Zdradzałem Cię

we Lwowie na spotkanie

Lecz już sczerniał do połowy.

To mi fundnie drugą flache.

systematycznie,

autorskie w redakcji

Policjanci i złodzieje

Lecz nie zmysłowo,

„Lwowskich Spotkań”

A z uchwytu błyszczy stal,

W morde wóde każdy leje,

platonicznie,

(red. naczelna Bożena

Walcowata, srebrna stal,

A po wódce twoja Mańka

Rafalska)

Co na końcu jest spłaszczona,

Jest jak w cyrku Wańka – Wstańka.

Wtedy w śrubkę wchodzi ona.

Gdy docisnę śrubki łeb,

To się kręci ona wnet,

Trochę w lewo, trochę

Lecz przydatny jest nad wyraz

w prawo,

ten mój sprzęcik,

Czynię to już z dużą wprawą.

On jest taki trochę śrubo,

trochę kręcik,

Śrubki różne mają łby,

I przeważnie to się kręci

To wypukłe, to znów płaskie

na wesoło,

łby.

Tak, jak świat się kręci naokoło.

A w tych łbach to różne

są wycięcia,

Ten śrubokręt także duszę

Ty, miła też złamałaś słowo,

Takie wcięcia dla pręcika

swoją ma,

Nie platonicznie,

mego wzięcia.

Czasem to się nawet na nim

lecz zmysłowo.

skrapla łza,

Z mym pręcikiem to trudności

A obchodzę się z nim zawsze

Uroki życia poznawałem,

miewam często,

należycie,

Chcąc wszystko widzieć

Gdy w łbie śruby w kształcie

Z dokręconych śrub się składa

na różowo

gwiazdy rowek wcięto,

moje życie.

I nigdy nie oszukiwałem,

Wtedy kręcę tym pręcikiem

Bożena Rafalska. Podczas wieczoru poetyckiego Aleksandra

Ni platonicznie, ni zmysłowo.

swym z mozołem,

Publikacja „Wiersze i ballady

Szumańskiego w redakcji „Lwowskich Spotkań” 10.08.2008

Bym mógł spotkać się

miłosne” 1989 r.,

Dziewczęce serca

po śrubce z jej otworem.

wiersz napisany w 1957 r.

zdobywałem,

Przędą swą rozpaczą rozpacz

DESZCZ

Lecz tylko serca, daję słowo,

Rozwodnioną łąką mgły.

KORNELOWI MAKUSZYŃSKIEMU

I tylko Ciebie wciąż kochałem,

I platonicznie i zmysłowo.

Nalitym kamieniu położyłemdłonie,

Ddżysto, wilgnie i perliście,

Gdy smutek wykwitł na Twej

Jakbym chciał do życia

Chłodem wieje rytmu rytm,

twarzy,

powołać minione.

Kropelkami słone liście

To odmieniałem Cię na nowo,

Czoło pochyliłem w myśli swej

Układają wilgny hymn.

Czyniłem wszystko,

zadumie

o czym marzysz

Jakbym chciał zapłakać,

Zaróżowia się poświata,

Nie platonicznie,

a tylko to umiem.

Ścieląc łany u swych stóp.

lecz zmysłowo.

Wichrem myślą, wichrem płaczą

Latem płacze koniec lata,

Literkami ryte imienia Twe słowa

Rozwilgnione oczy świata

Deszcz kropelkom kopie grób.

Gdy z słońcem się utożsamiałaś

I w tej wiecznej ciszy z sobą

Niebne, wilgnie nie zobaczą,

I odchodziłaś w dal lirycznie,

ma rozmowa,

Słowa, które każdy na pamięć

Jak się kończy koniec lata.

Zżółkłe liście w żółć ubrane

Zapewne tylko mnie kochałaś,

Góry ukochałeś i dziecięce wzloty

z nas umie.

I zmęczone kroplnie lśnią,

Lecz nie zmysłowo,

Słowem nakarmiłeś górne

Trwa po wszystkie lata piękno

Perły ddżyste, łzy kropliste,

W pół jesieni, w pół przybrane

platonicznie.

nasze loty.

zapoznane

Wszyte zmokłym dniem zachodu.

Szklistym błyskiem niebu drżą.

Tylko tym nielicznym,

Ddżyste perły, ddżem perliste,

Publikacja „Odlatujące ptaki”

Słowa wyrzeźbione w serc

co nie było dane.

Przemienione w krople lodu.

Roszą, perlą się i mokną

1995 r., wiersz napisany w 1957 r.

naszych rozumie,

„Odlatujące ptaki” 1995 r.

„Wiersze” 1998 r.

Grudki ziemi, kwiatów łzy,