W 10. rocznicę śmierci

10

30 listopada – 14 grudnia 2009 * Kurier Galicyjski

święty rozdział Jego życia. Zawsze

dobroczyŃca

dążył ku temu. W życiu i zachowaniu

Jego było to namacalne i odczuwalne.

sTANisŁAWA NoWosAD

Gdy spełniło się to Jego marzenie

Doktor Mosing, Pan Doktor, Nasz

i został kapłanem, było to jeszcze

Doktor (jak nazywano Go w najbliż-

ne w powojennej pożodze, dotknięte

bardziej odczuwalne. Obecni dokoła

szych kręgach) – słowa te wymawiano

wszelkiego rodzaju klęskami – dr Mo-

dziwili się, nie rozumiejąc, w jakim

z najgłębszą czcią i miłością. Wielki

sing podnosił na duchu, radził, poma-

wymiarze On żyje. Kapłaństwo Jego

Człowiek, wielki filantrop niesłycha-

gał, leczył, ratował. Dla niego przecież

było otoczone wielką tajemnicą – tyl-

nie wielkiej rzeszy dzieci, młodzieży,

zrezygnował z obiecującej wielkiej ka-

ko dla najbardziej zaufanych, a tajem-

ludzi różnego wieku – wielu pokoleń.

riery i pomyślności w Kraju, gdzie Go

nica ta obowiązywała pod grzechem

Był zawsze, trwał, jak żywy posąg spi-

zapraszano. Dobrowolnie pozostał we

ciężkim.

żowy, dostępny, otwarty dla każdego

Lwowie.

Takie to były czasy i – taka Jego

chorego czy potrzebującego - i nie do

Jako kierownik Oddziału był wy-

pozycja? Było kilka zaufanych do-

pomyślenia było, ze kiedyś może być

magający, nawet bardzo wymagający.

mów, gdzie gromadzono się przy

inaczej.

Wymagał bezwzględnego posłuchu,

zasłoniętych oknach, w najgłębszym

Szło się do Niego w każdej po-

zaufania, wielkiej sumienności, rze-

sekrecie. Prowadził tajny Instytut

trzebie – był największym autoryte-

telności, obowiązkowości, uczciwości

Wikariatu pod wezwaniem św. Waw-

tem moralnym, doradcą, rozjemcą

oraz godnej postawy moralnej. Z ta-

rzyńca, gdzie wychowywał, kształcił

opiekunem i powiernikiem w swej

kich ludzi jedynie dobierał sobie kadrę.

młodych łudzi – kandydatów do sta-

niezawodnej mądrości, prawości, do-

Jednocześnie  swoich podwładnych

nu kapłańskiego. Były to szczególne

broci i prostocie.

traktował po koleżeńsku, był z nimi w

komplety, biorąc pod uwagę Jego

Odkąd siebie pamiętam, widzę

serdecznej przyjaźni, obejmując ich oj-

wielką erudycję, bogatą osobowość,

Jego monumentalną sylwetkę, oko-

cowską troską, odpowiedzialnością. Był

głęboką religijność i zrozumienie sta-

loną siwizną dużą głowę i dobrotliwe,

ojcem chrzestnym wielu dzieci swoich

nu duchownego. Będąc człowiekiem

przenikające na wskroś spojrzenie.

pracowników (oraz innych), o których

stałej, głębokiej, wewnętrznej modli-

Gdy przychodził, brał mnie na kolana,

zawsze pamiętał w dniu imienin i innych

twy, w sposób szczególny wszczepił

a ja pełna żywej dziecięcej wiary, uf-

dat. A gest miał wspaniały: hojny, szero-

to swoim wychowankom. Wielu do-

ności i miłości do Niego, ośmielałam

ki, staropolski i elegancki.

prowadził do kapłaństwa, zbierając

się ściskać i całować Jego olbrzymią

W dniu św. Mikołaja odwiedzał

bogate, złote żniwo jeszcze za życia.

głowę. Obecni w domu zastygali: „Co

domy, obdarzał dzieci cudownymi książ-

Jego wychowankowie okazali się ka-

robisz? Jak możesz?”... On dobrotliwie

kami (czym była dobra książka polska

płanami nadzwyczaj godnymi. Wśród

się uśmiechał, coś zagadywał i patrzył,

w te czasy), ciekawymi prezentami,

nich – jeden otrzymał sakrę biskupią,

patrzył głęboko w oczy, co napełniało

zawsze coś symbolizującymi, poucza-

inny – z ogromnym poświęceniem, z

i onieśmieleniem, i otuchą.

jącymi. Kiedyś na imieniny przyniósł mi

pieczołowitością i troską najczulszej

Kim był Doktor Mosing? Był le-

małego rzeźbionego w drzewie del-

matki służył Mu w Jego chorobie do

karzem z wykształcenia (ostatnim

fina i powiedział: „Abyś tak, jak delfin,

końca. Męczeństwo, o którym mówił

w wielkiej dynastii Mosingów-leka-

pomagała zawsze ludziom”.

często (chyba o nim marzył) spełniło

rzy), epidemiologiem, doktorem tzw.

Słowa Jego, jak zawsze, każde

się na Nim.

na całe dosłownie obszary potężnego

też i w języku ukraińskim. Biadolił w

wszechnauk medycznych, uczonym-

i wszystkie były drogowskazem i wy-

Dlaczego Instytut św. Wawrzyń-

niegdyś imperium ZSRR. Jeździł jako

ciasnocie swego umysłu, jak można

badaczem, naukowcem. Był asysten-

tycznym na całe życie. Rzeczywiście,

ca? Jakże często i akcentował mę-

naukowiec, badacz, profesor i wszę-

było do tego dopuścić. Ks. Jastrzęb-

tem i najbliższym współpracowni-

miał jakiś dar proroka, czy jasnowi-

czeństwo tego świętego. Cierpienie

dzie tworzył ogniska Bożej Sprawy.

ski pracował w Katedrze, jedynym na

kiem prof. Rudolfa Weigla – uczo-

dza. Wiele rzeczy, które przewidywał,

dra Mosinga można by porównać do

Doktor – sługa Boży! Tak, bowiem

ten czas czynnym kościele, dokąd

nego o światowej sławie, odkrywcy

sprawdziły się, spełniły, znalazły po-

cierpienia naszego Ojca Świętego

całe swe życie służył innym, wszyst-

przychodzili ludzie nie tylko polskiej

szczepionki przeciwko tyfusowi plami-

twierdzenie w życiu. Był to Człowiek

Jana Pawła II. Znali się osobiście z

kim, swoją postawą umiejętnościami,

narodowości. Doktor Mosing powie-

stemu, jego serdecznym przyjacielem

Wielkiego Pokroju i Kapłan o Wielkim

Janem Pawłem II. Nawet łączyło ich

wiedzą, erudycją wielką osobistą kul-

dział: „Bardzo bym chciał sam mieć

i następcą – kierownikiem Oddziału

Charyzmacie.

jakieś fizyczne podobieństwo sylwet-

turą. Według najgłębiej pojętych zasad

taki pogrzeb”. Wystarczyło!

Riketsjologii. Przyczynił się do likwi-

Ilu ludzi przesunęło się dokoła Nie-

ki. To była też szkoła cierpienia. Cały

Ewangelii – w pokorze, bez rozgłosu,

W latach okupacji niemieckiej pra-

dacji duru plamistego na obszarze

go, nikt nie zliczy. Niezliczone rzesze

długi, pięcioletni okres swych cierpień

podług słów: „niech nie wie lewica,

ca, zatrudnienie w Instytucie (Zielona

euro-azjatyckim, w granicach byłego

młodzieży zawdzięczały Mu obrany kie-

z wielką świadomością, miłością i po-

co czyni prawica”. Obejmował miło-

12), na Oddziale dr Mosinga dawało

ZSRR. Był również księdzem (in pek-

runek studiów, ułatwiony życiowy start.

korą ofiarował za Lwowski Kościół, za

ścią wszystkich bez wyjątku, nie tylko

mnóstwu osobom możliwość choć ja-

tore), w ukryciu, zakonspirowany do-

Iluż bowiem uczącym się na studiach

Kościół w Polsce i na świecie. Szczę-

współbraci plemiennych, ale ludzi róż-

kiegoś zarobku, a więc – szansę prze-

skonałe przez długie, ponad 30 lat.

pomagał, zatrudniał w swoim Oddziale,

śliwie doczekał się reaktywowania

nych obrządków, wyznań i narodowo-

trwania. Szczepionka przeciw tyfuso-

Zakres Jego ofiarnej działalności

często sam wykonując ich obowiązki. Ilu

struktur kościelnych w archidiecezji

ści. Dla Niego, Polaka, gorącego pa-

wi, produkowana tam, dzięki bohater-

jako lekarza i duchownego był kolosal-

biednym dzieciom, sierotom, ministran-

naszej. Jak żył w opinii świętości, cał-

trioty nie było „ani Greka, ani Żyda...”

skiej postawie kierownika i dobranej

ny nie tylko we Lwowie, sąsiedzkich

tom pomagał materialnie i duchowo, la-

kowitym oddaniu się Panu Bogu, tak

Pamiętam, jak w 1965 r. na po-

załogi Oddziału, docierała do szpitali,

okolicach, nie tylko na najdalszych

tami, systematycznie. Ilu, ilu, ilu?

zmarł w tej opinii dnia 27 listopada

grzebie ks. Karola Jastrzębskiego,

więzień i gett (nawet warszawskiego).

terenach dawnej Rzeczypospolitej,

Życie kapłańskie dra Mosinga (od

1999 roku, mając prawie (bez 2 mie-

ktoś był bardzo poruszony modłami

Społeczeństwo lwowskie, zagubio-

ob. Wschodniej (Wielkiej) Ukrainy, ale

1961 r.) to osobny, wielki, wspaniały

sięcy) 90 lat.

opowieść o ks. profesorze doktorze mosingu (ojcu pawle)

Tak trudno pisać o kimś nad miarę,

Co był rozjemcą dla spraw

Jako apostoł, lekarz duszy, ciała,

Do Niego wszystkim drogę

Skoczył by spełnić jego każdą

Kto świecił blaskiem przez życie

wszelkiej wagi.

Wszak darmo leczył, lekarstwa

torowałeś,

wolę.

całe.

Zawsze, każdemu on –

rozdawał

Wiedzą, umysłem i sercem

Po pańsku hojny, więc szczodrze

Z kim tyle łączy i odbiega tyle,

Mikołaj święty

Dla społeczności, co tu pozostała.

kroczyłeś

szafował,

Dziesięciolecia przebiegły i chwile.

Roznosił zawsze dary i prezenty

Trudno wyliczyć, ilu ludzi młodych

Oraz cierpienia krzyżem,

Świątynie Pańskie na Wschodzie

Kto trwał, jak posąg, jak legenda

w grudniu.

Jemu zawdzięcza swe starty

co dźwigałeś.

ratował,

żywa,

On chodził od domu do domu,

życiowe,

Adwent się zaczął. Czas powołany

Dbał o ich wystrój, o wyposażenie,

Co łączy dawne i nowe odkrywa

Odwiedzał chorych, wiekowych

Ile powołań skierował dla Boga,

Oczekiwaniem – Ty swe ziemskie

Z ruin podnosił, wskrzeszał

Planety – wzorce odwiecznych

znajomych.

A ilu wskazał ich właściwą drogę.

trwanie

sklepienia.

wartości,

On – dobroczyńca społeczeństwa

Ta wszystkim znana wielka głowa

Tutaj skończywszy, odchodzisz

Tam w konspiracji ścisłej pracował

Nieskazitelności i szlachetności,

tego,

siwa

wezwany

I dusze ludzkie od błędów ratował,

Co poprzez burze dziejów,

Losami dziejów wykoślawionego.

Więcej rozumu czy serca

Na wieczną ucztę, po wiernym

Tam przylgnął sercem,

jak postument,

Dla niego tutaj został dobrowolnie,

mieściła???

czuwaniu!

gdy pracując skrycie

Trwał, trwał, jak żywy posąg,

Zaszczytów w Kraju nie pragnąc

Na jego imię – serce pałało,

I tylko pomnik, co w żywych

Lud ten ukochał ponad własne

jak monument.

po wojnie,

Na myśl, dźwięk o nim

pamięci

życie.

Kim był ów patron dzieciństwa

Zrzekł się kariery, bo on,

na baczność stawało.

Pozostał, przetrwa w przyszłe

Wśród wieli gromów, co w krąg

i domu?

ojciec Paweł

Gdy on postawił jakieś zadanie,

pokolenia,

uderzało,

Kierownik, również kapłan

Miał inne cele, misje,

Nie było przeszkód do pokonania,

Jak znicz wieczysty, co gorze

Jako forteca, jak twierdza

(po kryjomu).

niż w Warszawie.

A prośba była świętym poleceniem,

i świeci

wciąż trwałeś.

Zawsze tak bliski, a niedościgniony

Doktor, profesor uczony tak wielki,

Które spełniałeś z radosnym

O ojcu Pawle świetliste

Swoją sylwetką i duchem, i ciałem

W swym dobrodziejstwie

Jakże nam świecił, ponad wyraz wszelki

natchnieniem.

wspomnienia.

Na Drogę, Prawdę, Życie

nieograniczonym,

Rzeszom pokoleń cierpki los

Więc, każdy chętnie by w ogień

wskazywałeś,

W autorytecie miłości, powagi,

osładzał,

i w wodę

Bo do Chrystusa jedynie dążyłeś,

stanisława Nowosad