17

Kurier Galicyjski * 30 listopada – 14 grudnia 2009

no i dwuosobowych pokojach. Osoby

śmy pół hektara ziemniaków. Zebrali-

biały krzyż na dzikich polach

starsze, chore, jak mówił Jan Paweł II

śmy pięć ton. Następnie zawieźliśmy

są skarbem Kościoła i jak najbardziej

część plonów ludziom biednym. Są to

trzeba im pomagać.

małe rzeczy, ale jeżeli te małe rzeczy

Szukamy sponsorów, gdyż, aby

będą się dziać w każdym parafialnym

mARiUsz WAszAk

wybudować taki dom są potrzebne

zespole Caritasu, wówczas będziemy

ogromne fundusze. Jeżeli znajdą się

tworzyli potężną organizację dobro-

Lubię Ukrainę. Bywałem tam nie-

środki na wybudowanie, to na pewno

czynną.

raz i zapewne jeszcze nie raz pojadę.

znajdą się również środki na utrzyma-

- Czego obecnie ksiądz

Wiosną tego roku byłem tam jednak

nie, na prowadzenie tego ośrodka.

najbardziej potrzebuję, oprócz

w „misji specjalnej”. Towarzyszył mi

- Jakie plany ma ksiądz

łaski Bożej i natchnień Ducha

dobry znajomy z Kanady, który na

na najbliższy tydzień, dwa?

Świętego?

tych terenach się urodził; jednak w

- Chcemy, przynajmniej w dwóch,

- Czasu. Czasu, aby pojechać do

wieku kilku miesięcy, po wkroczeniu

lub w trzech parafiach zapoczątkować

kilku parafii, gdzie w niedzielę odby-

armii sowieckiej został wywieziony na

parafialne zespoły Caritasu, zrzesza-

wają się nabożeństwa, aby zachęcić

Sybir, potem, kiedy wychodziła Armia

jące w oddzielnych grupach dzieci,

do czynów miłosierdzia. Każde dzie-

generała Władysława Andersa jego

młodzież i osoby dorosłe. Mam pewne

ło potrzebuje czasu. Kiedy widzi się

rodzinie udało się dać drapaka do

doświadczenie, wyniesione z pracy w

owoce swojej pracy, to dodaje otuchy.

Afryki, a konkretnie do osiedla Kojja

w Ugandzie. Czyli, do tego momentu

przeszedł dokładnie taki sam szlak

głęboki, tak tłusty, że można nim chleb

smarować, a polskije pany potrafiły

go uprawiać i maszyny miały dobre.

Wszystko tu rosło i kwitło. Pięknie

było. O! A tu była świetna, brukowana

droga – prosto do Wiśniowca bliziut-

ko było. Ukraińskie dzieci przybiegały

tu bawić się z polskimi rówieśnikami

– nikt im nie bronił, a przy okazji na

dobry obiad można było się załapać,

a i do domu przynieść śliwek jabłek

czy chleba. A jakie wówczas jarmarki

bywały, co tydzień, w Wiśniowu! Cała

okolica się zjeżdżała! Pan Mikoła nie

mógł się nas nachwalić. Słuchałem

tego zbaraniały – w pobliskich, ukra-

ińskich chutorach stoją skromniutkie

domki, sklecone z byle, czego, o krzy-

wych ścianach i zapadłych dachach.

Kryte zwykle strzechą, blachą, papą,

Minister kultury i sportu Ukrainy Jurij Pawłenko wręcza He-

deskami, a często wszystkim tym na-

lenie Matysik order księżnej olgi iii stopnia

raz. Prawie zawsze bez wody, łazienek,

a nawet prądu. Jednoizbowe lepianki z

ogromniastym piecem w kuchni – jedy-

nym ogrzewaniem w takim „mieszka-

niu”. A tu takie cuda stały! I gdzie one

są? – zapytałem. Okazało się, że jak

przyszła sowieckaja włast (władza ra-

dziecka) i Polacy zostali zesłani w głąb

Rosji, przyjechały spychacze, całą wieś

zburzyły, gruz załadowali na ciężarów-

ki i gdzieś wywieźli. A droga? Drogę też

wywieźli?! Okazuje się, że tak! Jedy-

ną, porządną, utwardzoną drogę za-

ładowali na ciężarówki i wywieźli! Ro-

deszczu? Chyba są odcięci od świata

jak mój śp. Ojciec Henryk Waszak.

zebrali ją ręcznie – przywieźli grupę

i podróżują jeno piechotą. W końcu

Jednak pan Edward z Afryki do Pol-

zeków (więźniów sowieckich łagrów),

dojechaliśmy do Konynca. I co dalej?

ski już nie wrócił i całe życie spędził

która drogę rozebrała. Rewelacja! Za-

Zaczynamy wypytywać miejscowych

w Kanadzie. Nie ma się, co dziwić,

wsze uważałem komunizm za system

chłopów (a właściwie pokołchoźnia-

że na starość postanowił odwiedzić

zbrodniczy i nie znajdowałem dla nie-

nych robotników) o miejsce, w którym

miejsce, w którym się urodził. Towa-

go cienia usprawiedliwienia, ale takie

była polska osada. Nie wiedzą. W

rzyszyłem mu jako tłumacz i człek, na

coś?! To nawet nie system tylko coś

końcu ktoś kieruje nas do swojego

ukraińskich szlakach, bywały.

w rodzaju choroby psychicznej na

brata, który tu mieszka od bardzo

Sprawa nie była tak prosta – z miej-

tle ideologicznym z elementami eks-

dawna albo i dłużej. Okazało się, że

scowości, w której się urodził nie zosta-

tazy bezbożnej religijności. Sam nie

znaleźliśmy właściwego człowieka.

ło nic - tyle wiedzieliśmy. Nazywała się

wiem jak to nazwać. Przecież mogli to

Pan Mikoła (tak mu było na imię) wie-

Wola Korybutowiecka i mieściła w oko-

wszystko z powodzeniem zostawić,

dział gdzie była Wola Korybutowiecka

licach Wiśniowca, rezydencji Jeremiego

a w zasobnych, polskich zagrodach

i dobrze ją pamiętał. Zapakowaliśmy

księcia Wiśniowieckiego (słynnego, a

urządzić kołchoz, albo osadzić miej-

go samochodu i jedziemy. Przez step,

groźnego Jaremy) i miejsca wiecznego

scową biedotę lub nawet czerwonych

bez żadnej, nawet polnej, drogi. Mam

spoczynku jego rodziców. Gdzie jest

notabli. A droga? W czym im prze-

duszę na ramieniu – na szczęście wy-

Wiśniowiec wprawdzie wiem, ale nic

szkadzała? Mogli robić sobie na niej

schnięty czarnoziem jest twardy jak

więcej - przypominam, że mój satelita

pochody pierwszomajowe lub inne

beton i jedzie się dobrze, choć trze-

został wywieziony z tego miejsca jako

czerwone korowody. A szkoła? Mogli

ba przedzierać się przez imponujące

niemowlak i nie pamiętał literalnie nic!

nauczać w niej marksizmu, leninizmu

chwasty – pola leżą odłogiem, nikt ich

i innych schizofrenicznych głupot lub

nie uprawia.

przerobić na katownię NKWD. Nie,

No, to jedziemy!

Helena Matysik

Wreszcie dojeżdżamy. Jest tu

Nie będę opisywał perypetii i łutu

woleli zlikwidować i dalej gnieździć

strumień w dolinie, jakiś zagajnik.

szczęścia, które pozwoliły mi to miej-

się w lepiankach. W sąsiednim Wi-

Dziękuję Panu Bogu za dar, którym

Katedrze Lwowskiej. Zorganizowałem

Miejsce urokliwe. Nasz ukraiński ci-

sce odnaleźć, jednak – udało się. Osa-

śniowcu wysadzili nawet kościół. Za

mnie obdarzył, a jest nim optymizm.

grupę młodzieży, która zaopatrzona

cerone zaczyna opowiadać: o, tu była

da Wola Korybutowiecka znajdowała

Stalina? Ależ skąd! W 1959 roku, a

Pomimo  trudności,  niepowodzeń,

w plakietki informacyjne, zbierała na

szkoła, a tu Dom Polski (rodzaj świe-

się nieopodal dzisiejszej wsi Stary

więc za chruszczowowskiej „odwilży”.

chociaż nieraz staje się przed przy-

lwowskich ulicach pieniądze na le-

tlicy), tu ulica, a tu stały domy i zabu-

Konynec leżącej kilka kilometrów od

Dziś na miejscu, w którym była polska

słowiowym murem, staram się z na-

czenie oparzonego dziecka. Zebrano

dowania gospodarcze. Wszystko było

szosy Krzemieniec - Wiśniowiec. Od

osada Wola Korybutowiecka jest tylko

dzieją iść do przodu.

wówczas dość pokaźną kwotę. Istniała

bardzo solidne, bogate i ładne. Domy

szosy do kołchozu w Konyncu poło-

jeden, widoczny jej ślad – w miejscu

też 20 osobowa grupa wolontariuszy,

polskije pany (tak nas tam nazywają)

żono za czasów sowieckich asfalto-

gdzie był cmentarz, przed kilku laty,

Caritas Archidiecezji Lwowskiej

którzy odwiedzali starszych i chorych

budowali z cegły tak pięknej, że nie

wą drogę. No, to jedziemy! Ale nie

ktoś postawił biały Krzyż.

zaprasza do współpracy osoby prawne

we Lwowie, robiąc zakupy, sprząta-

trzeba było ich tynkować, a prawie

tą drogą tylko biegnącą równolegle

Później dla poprawy humoru, zje-

i fizyczne, które posiadają koncepcję

jąc w domu, czytając Pismo Święte i

każdy miał łazienkę. Obory i stodoły

do socjalistycznej szosy drogą polną.

chaliśmy śladami trylogii całą zachod-

pomocy ludziom potrzebującym, które

rozmawiając z tymi osobami. Można

podobnie. Każdy miał sad i chętnie

Asfaltowa „szosa” nie nadaje się do

nią Ukrainę – Żółkiew, Lwów, Kamie-

mogą w jakikolwiek sposób wesprzeć

wspólnie z grupą woluntariuszy pomóc

chodziliśmy tam na owoce, którymi

użytku - jest pełna tak imponujących

niec podolski, Krzemieniec, Chocim,

dzieła, prowadzone przez tę katolicką

rolnikom przy zbiorze plonów, otrzy-

polskije pany szczodrze nas często-

dziur, że nie sforsuje jej żaden pojazd

Zbaraż, Bar itd. Jak było, jak wyglądają

organizację charytatywną. Mile widzia-

mując w zamian jakąś część zbiorów

wały. Dobrze było wtedy – każdy u

kołowy. Wniosek: lepszy jest brak

te miejsca dziś i co tam się dzieje opi-

ne są: materiały budowlane, urządze-

dla potrzeb Caritasu.

polskich panów mógł dostać pracę i

drogi niż droga komunistyczna. Tylko,

szę Wam innym razem.

nia sanitarne, wyposażenie wnętrz,

Wspólnie z dziećmi z Rodzinnego

kG

godziwy zarobek. Tu czarnoziem metr

co robią jak czarnoziem rozmoknie od

żywność, sprzęt rehabilitacyjny itd.

Domu Dziecka w Pnikucie posadzili-