5

Kurier Galicyjski * 30 lipca – 16 sierpnia 2010

„pociąg do jaremczy”

biznes wymaga dominacji Romanty-

zmu nad Pragmatyzmem – tak czy

NATALIA KOSTYK

nie?” Biznesmeni oraz osoby, których

tekst i zdjęcia

zajęciem jest twórczość, dyskutowały

o tym, jak emocje mogą wpływać na

W dniach 23-24 lipca odbył

rozwój biznesu oraz jego otoczenia.

się III Festiwal Kultury Ukraiń-

skiej „Pociąg do Jaremczy”.

O opinię na temat festiwalu po-

Zaproszono także i naszą

prosiłam obecnego tam Tarasa Pro-

redakcję. Pojechałam. Stało

chaśkę.

się już tradycją, że w dniach

- To jest naprawdę niepowtarzal-

festiwalu odbywa się wiele

na impreza. Bez przesady. Na Ukra-

ciekawych wydarzeń. Najważ-

inie jest tak wiele rozmaitych festiwali,

niejsze jest to, że przebiegają

a ten się wyróżnia. Przede wszystkim

jednocześnie w różnych zakąt-

dlatego, że sporo uwagi poświęca

kach miasta. Tak więc, każdy

literaturze. To jest coś niezwykłego

może wybrać coś dla siebie.

– w ciągu jednego dnia tylu wspa-

Najważniejsze wydarzenia odby-

niałych autorów bez przerwy czyta

wały się w alei głównej, obok Domu

swoje teksty, uczestniczy w spotka-

Kultury oraz przy wodospadzie „Pro-

Oksana Zabużko

niach, rozmowach. Ważne jest to, że

bij”. W alei brzmiała muzyka poważna

ci, którzy tu przyjeżdżają, naprawdę

w wykonaniu kwartetu smyczkowego.

wiedzą, czego chcą. Mam na myśli

Chętni mogli zostać, w sensie dosłow-

odbiorców, którzy zgadzają się na to,

nym, pomalowani przez grupę arty-

by przez siedem godzin bez przerwy

stów plastyków. Odważni odchodzili,

wytrzymać na sali z autorami.

unosząc pamiątkowy rysunek wykona-

Jurko (od lewej) i Taras Prochaśko

- Jeśli chodzi o moje uwagi pod

ny bezpośrednio na... twarzy lub innej

lików oraz wiele innych rzeczy. Dalej

adresem organizatorów to myślę, że

części ciała. W tym samym czasie w

wił jego mieszkańcom niemiłą niespo-

można było zobaczyć, jak na kuchni

byłoby lepiej, gdyby było na to więcej

Domu Kultury odbywały się występy

dziankę, więc oglądali występy, sie-

polowej gotuje się barszcz, a przy niej

czasu. Jeżeli to możliwe, to warto,

literatów. Pisarze czytali zebranym

dząc w namiotach. Zmienna górska

dziewczyny plotą wianki z polnych

żeby tych dwunastu autorów wystą-

swoje utwory, które napisali dawno,

pogoda nie pozwoliła publiczności

kwiatów. Uplotły, a potem tańczyły,

piło w ciągu dwu dni. Myślę, że tak

ale też i z okazji festiwalu. Co ciekawe,

na nudę. Nowością na festiwalu była

trzymając je w ręku. Niedaleko bazar-

byłoby lepiej dla odbiorców, a nawet

autorzy występowali parami.

„Wielka szkoła dyskusji”, która zosta-

ku postawiono scenę, na której rywa-

fizjologii organizmu ludzkiego. Ciężko

Idąc wzdłuż drogi głównej, można

ła zorganizowana z myślą o młodzie-

lizowały ze sobą zespoły muzyczne.

jest słuchać tylu utworów literackich w

było dojść do bazarku huculskiego.

ży. Młodzi ludzie są bardzo aktywni,

Nie przeszkodziła temu straszliwa

tak krótkim czasie. Tym bardziej – do-

Mistrzowie proponowali swe dzieła

uczestniczą w wielu festiwalach oraz

ulewa. W pobliżu sceny rozstawiono

brych utworów.

sztuki. Były to lalki ze sznurków, koniki

imprezach kulturalnych. Tematem

kG

Każdy znalazł coś dla siebie

miasteczko namiotowe. Deszcz spra-

z sera, miód z pasiek, wyroby z kora-

„Wielkiej szkoły dyskusji” było: „Dobry

od alp do karpat – na głos trombit

„Są to prawdziwe święta kultury

HALINA PłUGATOR

narodowej, tradycji, pokazy strojów,

tekst i zdjęcia

– opowiada Anna Didilman, Niemka

z Kołomyi, która niejednokrotnie jeź-

W Kołomyi, na Przykarpa-

dziła na takie imprezy za granicę. –

ciu, odbył się pierwszy w Ukra-

Oglądając te festiwale, pan Zenowij

inie Zachodniej festiwal folklo-

Schmidl pomyślał, że można zorga-

rystyczny „Górskie trąbki”.

nizować coś podobnego w Kołomyi,

…Po  mieście  panowie

włączając w ten sposób stolicę Poku-

chodzą nie w zwykłych hafto-

cia do muzycznego kręgu kulturowe-

wanych koszulach, a w czar-

go Europy. Chcieliśmy, by do naszego

nych krótkich aksamitnych

miasta powróciła dawna sława, prze-

kamizelkach, kobiety mają na

cież nasi górale i alpejscy mają ze

sobie długie zielone spódnice,

sobą wiele wspólnego”.

białe nakrochmalone bluzki i

Rumuni mówią, że instrument,

dziwaczne kapelusze, których

podobny do trembity – to buczum.

nie ma, do czego porównać.

„Sztuka jego wykonania przechodzi

Na własny koszt przyjechali tu

z ojca na syna, - mówi Florian Lit-

Szwajcarzy, Niemcy, Austria-

zu z Kimpolunga. – Towarzyszy on

cy i Rumuni, aby zaprezento-

człowiekowi od urodzenia, gdy ogła-

wać Ukraińcom sztukę górali

sza światu radosną nowinę o tym,

alpejskich. Za gośćmi biegają

że urodziło się dziecko. Po śmierci

z Kołomyi i ciągnie dziadka za rękę.

dzieci, mające szeroko otwar-

przeciągły smutny dźwięk towarzy-

W parku, opodal Muzeum Pisanek,

te ze zdziwienia oczy i roz-

szy zmarłemu w ostatniej drodze na

gdzie ma się rozpocząć koncert, mają

dziawione usta. Tymi swoimi

cmentarz. Buczum zwiastował radość

próbę goście, grający na trąbkach

kolorowymi strojami goście

i nieszczęście, zwoływał górali na na-

alpejskich. Duże drewniane instru-

zadziwiają mieszkańców Ko-

radę. Na tym instrumencie pastucho-

menty muzyczne, które są trochę

łomyi i przyjezdnych.

Opodal gości stanęło kilku star-

wie wypowiadali muzyczne wyznania

podobne do trembity, kształtem przy-

szych poważnych mężczyzn. Mówią

miłosne”.

pominają ogromną fajkę. „Te instru-

między sobą, że gdzieś w domu, w

Huculi też zaprezentowali swój

menty muzyczne są wykonywane z

starych albumach widzieli na zdję-

kunszt artystyczny. Goście zagra-

drzew, które rosną wysoko w górach

ciach podobne stroje. Być może na-

niczni długo przyglądali się trembi-

spod kamieni, a kształtem przypomi-

wet ich dziadkowie i pradziadkowie

tom i rogom, prosząc, by gospodarze

nają trąbkę alpejską”, – o tajemnicach

zakładali coś takiego, wszak przod-

nauczyli ich wykonywania melodii

powstawania tego cudu opowiada

kowie mieszkańców Pokucia służy-

karpackich. Po upływie kilku minut

pan Zenowij Schmidl, kierownik To-

sunki w stylu ludowym lub symbole tej

zycznych, mówi, że dla nich muzyka

li w wojsku austriackim. Niektórzy

z instrumentów muzyków zagranicz-

warzystwa Niemców „Odrodzenie” w

czy innej miejscowości. Patrząc na nie,

alpejska jest częścią życia. „Szczegól-

pochodzą z rodzin niemieckich czy

nych zaczęły się wydobywać znane

Kołomyi. – Z instrumentu wydobywa

można poznać, skąd przybyli muzycy.

ne są chwile, gdy trąbka alpejska brzmi

austriackich. Do dzisiaj w Kołomyi

na Pokuciu melodie. „Jeżeli ktoś

się głośny dźwięk o różnej tonacji”.

Wśród grających na trąbkach

w świątyni, – mówi muzyk, – wówczas

wspomina się przyjazd osób z rodziny

umie grać na jednym instrumencie,

Trąbki alpejskie, tak jak ukraińskie

alpejskich jest kilka kobiet. Niegdyś

dusza unosi się z gór ku niebu, wszak

cesarskiej, a także chwali monarchię

to potrafi grać na drugim, podobnym,

trembity, służą tamtejszym góralom

niewiasty z Alp nie grały na tym in-

jest to nasza muzyczna drabina do

sprzed wieku. Wygląda na to, że nic,

– mówi Roland Weid ze Szwajcarii.

do komunikowania się ze sobą. Dłu-

strumencie, dziś jednak radzą sobie

Boga”. W krajach europejskich, leżą-

co alpejskie, nie jest tu obce.

– Trzeba umieć kierować oddechem,

gość trąbki stanowi mniej więcej trzy

nie gorzej, niż mężczyźni.

cych w Alpach, odbywają się najróż-

Instrumenty przyjezdnych, jednak,

mieć dobrze rozwinięte płuca i odpo-

metry i nosić ją jest niezbyt wygodnie.

Austriak Karl Moschiz, kierownik

niejsze festiwale i konkursy gry na

zaskakują. „Dziadku, popatrz, jaką dużą

wiednio układać wargi”.

Powstają więc instrumenty składane,

jednego z tamtejszych towarzystw mu-

instrumentach górali alpejskich.

„fajkę ” pali Niemiec, – mówi chłopczyk

z kilku części. W części dolnej są ry-

kG