14

wspomnienia

kurier galicyjski * 14–27 lutego 2012 nr 3 (151) * www.kuriergalicyjski.com

PaMięć JESt PotrZEbą SErCa

(ks. Jan twardowski)

14 stycznia b.r. w sali „Poddasza Artystycznego” spotkaliśmy się z poezją ks. Jana Twardowskiego w wykonaniu Anny

Dymnej. Niewątpliwie, każdy z obecnych przeżywał ten wieczór po swojemu. Ale z pewnością odnalazł i odczuł w deli-

katnych strofach poetyckich coś, co wzruszyło jego serce, przywołało w pamięci postacie z przeszłości, zainspirowało.

Wspominałam swego polonistę, Władysława Łokietko, który gdyby żył, z pewnością byłby tam obecny. A że „do nieba

idzie się parami”, to pomyślałam o niedawno zmarłej pani Bogumile Kunicy. Łączyło ich wiele. Nie szczędząc siebie,

pracowali oddanie na rzecz Naszej Szkoły. Byli bardzo ludzcy, uczciwi, wyrozumiali, pierwsi spieszyli z pomocą innym.

Nawet urodziny obchodzili w tym samym miesiącu – styczniu – Krystyna Fedorowska, nauczycielka języka

angielskiego

Składając hołd ich pamięci, przyjaciele, koledzy, absolwenci Szkoły dzielą się na łamach Kuriera Galicyjskiego swoimi

wspomnieniami.

wiedział jak zachęcić do nauki i zain-

Umarłych wieczność dotąd trwa,

tę, zaangażować na rzecz placówki

teresować ucznia polskim językiem,

dokąd pamięcią się im płaci…

sprawnie działający komitet rodziciel-

literaturą, kulturą i sztuką. Miał w tej

ski, a i uczniowie chętnie poświęcali

Wisława Szymborska

materii niebywały talent.

czas na rzecz jej inicjatyw.

Osoba Władysława Łokietko

Miałem szczęście być uczniem

Ponad wszelką wątpliwość były

jest we Lwowie bardzo znana. Był

szkoły nr 24, kiedy to zarówno Pani

to osoby wybitne, które na zawsze

to człowiek wyjątkowy i wielce zasłu-

Bogumiła Kunica, jak i Pan Włady-

zapisały się w pamięci Polaków we

żony w dziedzinie kultury, sztuki, a

sław Łokietko tam nauczali. Cięż-

Lwowie. A łączył je wspólny, szczytny

przede wszystkim – edukacji młodzie-

ko jest w kilku zdaniach wymienić

cel – edukacja, kultywowanie polskich

ży. Współzałożyciel pierwszej polskiej

wszystkie cechy tych osób.

tradycji narodowych, propagowanie

organizacji we Lwowie, założyciel

Każdy chyba zapamiętał Bogumi-

kultury, historii i sztuki. Dbanie o to,

i wieloletni dyrektor Chóru „Echo”.

łę Kunicę – wieloletnią dyrektor szkoły

aby każdy młody Polak, rozpoczyna-

Autor wielu podręczników i publikacji.

nr 24, jako osobę nad wyraz ciepłą i

jący naukę w Szkole Średniej nr 24,

Ale dla nas, ówczesnych uczniów,

serdeczną, a jednocześnie wymaga-

wiedział jaką wartość w życiu czło-

był to po prostu „Łokieć”. Serdecznie

jącą i surową. Potrafiła przytulić, ale

wieka stanowi poczucie tożsamości

lubiany i szanowany zarówno przez

jak należało, to i zganić. Przez 11 lat

narodowej. Misja ta była szczególnie

młodzież, jak i nauczycieli, był auto-

nauki w szkole kilka razy byłem na

trudna, zarówno z powodu niełatwej

rytetem i swoistą ostoją polskości we

tzw. „dywaniku” u Pani Dyrektor za

sytuacji w latach Związku Radzieckie-

Lwowie. Chyba każdy, kto był uczniem

szkolne psoty i wygłupy. Okazując

go i po jego rozpadzie, jak też z racji

Profesora, przyzna mi rację, że nawet

uczniowi odrobinę zrozumienia dla

oddalenia od Ojczyzny, utrudnionego

dostając tzw. „dwóję” w dzienniczku,

jego młodzieńczej głupoty, Pani Bo-

dostępu do informacji, źródeł oraz

wychodziło się z lekcji z uśmiechem

gumiła potrafiła z całą serdecznością

materiałów edukacyjnych.

na twarzy. Notabene, kształt ocen u

wzbudzić w nim nie tylko poczucie

Uważam, że te osoby, jak mało

Łokcia nie był przypadkowy. „Dwója”

winy, ale też głęboki żal. Była osobą

kto, zasłużyły sobie na pamięć i miej-

przypominała czarnego łabędzia z

zaangażowaną w najdrobniejsze pro-

sce w naszych sercach...

opuszczoną głową, natomiast „piąt-

blemy ucznia, starającą się zawsze

ka” była tak duża, że wychodziła poza

pomóc czy doradzić. Poza tym, jako

JAN SABADASZ,

rubrykę w dzienniczku. Jako nauczy-

dyrektor, umiała wespół z nauczy-

Fundacja Dziedzictwo

ciel, Władysław Łokietko doskonale

cielami zbudować szkolną wspólno-

Kresowe

Bogumiła Kunica

władysław łokietko i bogumiła kunica

wspomnienia są jak perły: mają

w sobie coś z klejnotów i coś z łez

we wspomnieniach teresy Sidor

Bogumiła Kunica była osobą,

wyrozumiała i wrażliwa na cudzy ból.

W przerwach od swoich zajęć

rękę i z wielką szczerością podzięko-

która odegrała bardzo ważną rolę nie

Pani Bogumiła była wielką patriotką

anielskich, przypatrują się naszym

wał za pracę. Mówił coś jeszcze, ale

tylko w życiu naszej Szkoły, ale też w

Szkoły i zawsze dbała o jej dobrą opi-

komedyjkom z czasów filmu

byłam tak wzruszona, że te słowa cał-

moim własnym. Z uśmiechem wspo-

nię. Umiała doskonale współpraco-

niemego...

kiem mi już uleciały... Pamiętam tylko,

minam o niej jak o wychowawczyni

wać z ludźmi. Jeśli nie mogła czegoś

klasowej i wspaniałej nauczycielce

że był to jeden z najpiękniejszych mo-

zrobić sama, potrafiła zorganizować

Wisława Szymborska

fizyki. Myślę, że to właśnie jej sposób

do pracy nauczycieli czy też rodzi-

mentów w mojej szkolnej pracy. Zdo-

nauczania, umiejętność dostępnie

ców. Czasem pracowaliśmy „dzień i

być uznanie Łokcia – to było coś!

Władysław Łokietko pozostał w

mówić o rzeczach trudnych spowodo-

noc”, ale tym większa była satysfak-

Pan Władysław był człowiekiem

mej pamięci jako ostoja polskości w

wała, że na studiach wybrałam wła-

cja z osiągniętego celu. Umiała suk-

czynu. Gdy wpadał na nowy pomysł,

naszej szkole. Chciał być zwykłym

śnie fizykę. Później pani Bogumiła,

cesy dzielić ze wszystkimi i nigdy nie

nie zastanawiał się długo nad jego

nauczycielem, a przecież był nie-

już jako dyrektor, zaprosiła mnie do

zapominała podziękować za pomoc.

wcieleniem. Któregoś dnia zdecydo-

zwykłym, mądrym, oddanym pracy

i promienie słońca, czasami ślad figli

pracy w Szkole. Służyła dobrym przy-

W latach jej dyrektorstwa odbyło się

wał się na reaktywowanie lwowskie-

i uczniom prawdziwym Artystą.

lwowskich łobuziaków. Tacy właśnie

kładem. Jeśli chciała zwrócić uwagę,

uroczyste poświęcenie Szkoły, nada-

go chóru „Echo” aby przyciągnąć

Bogumiła Kunica, obok pasji pe-

byli pan Władysław i pani Bogumiła.

robiła to bardzo dyskretnie. Odkry-

nie jej im. M. Konopnickiej i wielkie

polską społeczność we Lwowie do

dagogicznej, rozsiewała jakby wokół

Kiedy trzeba, poważni i rozważni,

wała mi sekrety pracy pedagogicznej

obchody 50-cio lecia. Został założo-

wspólnego śpiewania. Postawił mnie

siebie aurę ciepła i radości. Była na-

ale gdy tylko było to możliwe, umie-

i nigdy nie odmówiła pomocy. Kocha-

ny zespół taneczny „Tęcza”, zapo-

przed faktem dokonanym krótko ko-

szym rudowłosym, wesołym słońcem

li rozsiewać wokół zabawę i żart.

ła dzieci, starała się im przekazać nie

czątkowany konkurs recytatorski „M.

munikując – „Terenia będziesz akom-

o ujmującym uśmiechu. Kimś, kto za-

Przez wielu byli kochani i szanowa-

tylko wiedzę, ale jak mówiła – „przede

Konopnicka – dzieciom i młodzieży”,

paniować. Próba w czwartek wieczo-

wsze chętnie pomoże, udzieli dobrej

ni, a pamięć o nich wywołuje wciąż

wszystkim wychować na uczciwych

nawiązaliśmy dużo kontaktów z Ma-

rem!”. Nawet przez myśl mi nie prze-

rady, a gdy trzeba, to i przytuli...

uśmiech, ożywia wrażliwość i przy-

ludzi”. Szanowała byłych pracowni-

cierzą i zwiększyła się ilość wyjazdów

szło aby oponować, tłumaczyć, że

Byłam nauczycielką muzyki

wraca piękne wspomnienia.

ków Szkoły. Pamiętam z jakim sza-

uczniów do Polski.

brakuje mi czasu, lub że mam inne

i wolałabym właśnie jej użyć dla

cunkiem mówiła o pani Jarosławie

W ostatnich latach Bogumiła Ku-

Moja zawodowa współpraca z

Figol, na której się wzorowała. Po

nica poważnie chorowała, lecz pra-

plany. On wybierał, a to zawsze był

ukazania uczuć, które mnie prze-

Władysławem Łokietko, zaczęła się

uroczystościach szkolnych zawsze

cowała do końca. Nie dla zarobku

zaszczyt, być właśnie przez niego

pełniają na myśl o dwojgu moich ko-

od szkolnej akademii ku czci ofiar II

przekazywała dla niej kwiaty. Później,

(miała tylko jedną lekcję w tygodniu),

wybranym.

legów sprzed lat. Słyszę tę muzykę

wojny światowej. Zapalając świeczki

w latach dyrektorstwa, opiekowała się

ale dla przyjemności. Mówiła, że ob-

Co robią dzisiaj? Gdzie są? Za-

głęboko w duszy. A tonów najwięcej

na pianinie, usłyszałam z sali coś na

samotną panią Marią Cybulko.

cowanie z młodzieżą i nauczycielami

pewne gdzieś w niebie przypatrują

jest polskich, jakby wprost czerpa-

kształt parsknięcia ze śmiechu. Wie-

Życie Pani Bogumiły nie zawsze

dodaje jej zdrowia. Szkoła była jej

się naszym losom, siedząc wśród

nych z nokturnów Chopina. Brzmią

działam, że to był Łokieć. Trochę ze

było usłane różami, ale sprawy pry-

życiem. W planach miała uporządko-

chmurek, popijając herbatkę, racząc

takty patriotyczne, a jakby w tle,

złością pomyślałam – „A parskaj so-

watne nigdy nie rzutowały na jej

wanie szkolnego archiwum…

się żarcikami jak anioły z wierszy

usłyszeć można wyraźne akcenty

bie... Przecież nie będę teraz gasić

działalność zawodową. W pracy

Wisławy Szymborskiej.

ludowe. Jest w tej muzyce także

tych świeczek!”. Koncert się odbył, a

była dość wymagająca, ale zawsze

ANNA MIELNIK,

coś szczególnie wesołego – radość

Łokieć... podszedł, pocałował mnie w

TERESA SIDOR

uśmiechnięta, serdeczna, szczera,

wicedyrektor