20

warto pomagać

kurier galicyjski * 14–27 lutego 2012 nr 3 (151) * www.kuriergalicyjski.com

BLIŻEJ spełnienia MARZEŃ

To było ponad rok temu (chyba w grudniu?), gdy wraz z koleżanką ze studiów wybrałyśmy się na koncert charytatywny,

który urządzał (już teraz nasz wspólny znajomy) Wiktor Korszla. Wiktor zorganizował w Teatrze Capitol zbiórkę pieniędzy

dla swojego kuzyna, Kubusia, cierpiącego na zanik pracy mięśni. Tego grudniowego wieczoru byłam świadkiem czegoś

nadzwyczajnego – dorośli ludzie bawili się w najlepsze do piosenek z dziecięcych bajek, na których wszyscy rośli...

Uświadomiłam sobie wtedy pewną niezmiernie ważną rzecz – aby komuś pomóc, wystarczy tylko bardzo chcieć.

ELŻBIETA LEWAK tekst

21 listopada 2011 roku

Jak miało to wyglądać? Moim

DARIA WITKOWSKA

pomysłem było – skoro robimy to dla

(Uniwerek TV) zdjęcia

dziecka – sprawić, by wszyscy wrócili

do przed- i szkolnych lat, czyli nale-

„Skoro inni mogą…?”

Z tą myślą chodziłam sobie po

żało przede wszystkim pobawić się

Bożym świecie kilka miesięcy. Myśl ta

z wierszami Brzechwy, Tuwima, baj-

dojrzewała. Na wiosnę byłam świad-

kami Fredry i Krasickiego. Jednak nie

kiem przeprowadzenia na Uniwersy-

wpadłam na nic lepszego jak stan-

tecie Warszawskim wspaniałej akcji

dardowa „akademia”, a nie byłoby to

„V-Days”, która miała na celu nagło-

najlepszym rozwiązaniem. Poratował

śnienie walki z przemocą wobec ko-

mnie jednak kolega z Teatru, Artur

biet. Akcji, zorganizowanej przez tylko

Hellich, który podjął się heroicznego

nieco ode mnie starszą koleżankę ze

wysiłku i stworzył scenariusz – do

studiów Karolinę Urbańską.

przezabawnej fabuły o szkolnej lekcji

wplótł wybrane przeze mnie najpięk-

niejsze wiersze i piosenki, na których

Ostatnia kropla

Szperając na przełomie wiosny i

wszyscy wyrośliśmy. I tak zjawiła się

lata po stronach Caritasu oraz innych

na scenie szkolna klasa, z ławką pry-

instytucji i fundacji, trafiłam na szcze-

musów przed biurkiem Nauczycielki

„Na wyspach Bergamutach podobno jest Kot w Butach…”

gólnie wzruszającą historię o życiu

(zgadnijcie, kto ją grał?) i ławką ło-

zapytałam w końcu, czy mają coś

pięcioletniego chłopczyka, Huberta

buzów na końcu klasy, którzy zacze-

przeciwko temu, żebyśmy urządzili

Sikorskiego, cierpiącego na rzadką

piali dziewczynki i byli… nie najlepiej

spektakl charytatywny dla Huberta.

chorobę genetyczną, a mianowicie

przygotowani. Każdy z „uczniów”

Roześmiała się tylko i przyznała, że

na zespół o podłożu metabolicznym

miał przygotować wiersz lub piosen-

aż przeszył ją dreszcz emocji – nikt

Lemlego, Smitha i Opitza. Prościej

kę. Zjawili się więc na środku klasy

nigdy wcześniej czegoś takiego nie

mówiąc, organizm człowieka cier-

i Kaczka-dziwaczka, i Stefek Burczy-

proponował. Owszem, ich Stowarzy-

piącego na tę chorobę nie produku-

mucha, i Grześ z jego Ciocią, a nawet

szenie „SLOmisie” (o nim za chwilę)

je prawidłowo cholesterolu. Jest to

powtórzona została historia o tłustej

zorganizowało kiedyś zbiórkę pienię-

choroba nieuleczalna, porażająca

lokomotywie (w wersji hip-hopowej)

dzy, ale dochód przeznaczony był

wszystkie komórki organizmu, przez

i wyżalono się na to, że wyspy Ber-

na wszystkie dzieci, które zrzesza

co chore dziecko potrzebuje stałej

gamuty tak naprawdę nie istnieją – a

ta organizacja – a jest ich naprawdę

opieki rodziców i wielu specjalistów.

przecież są tak piękne… Po każdym

sporo. Umówiłyśmy się, że będę ją

Jak się okazało, rodzina Huberta

wierszu Prymuski przypominały sobie

informowała na bieżąco o przebiegu

utrzymuje się jedynie z zarobków ojca,

jednak, że znają jeszcze piosenki na

przygotowań do spektaklu.

gdyż matka, ze względu na opiekę

tematy, które były przez nas omawia-

nad synkiem, musiała zrezygnować z

ne (np. pomaganie sobie nawzajem,

pracy zawodowej. Do niedawna cała

dzielenie się, pożyczanie, nie gnie-

Przygotowania

ZAiKS, jak się okazało, wcale nie

rodzina (a Hubert ma jeszcze starszą

wanie się) i śpiewały najpiękniejsze

był „jaskinią smoków”, jak żartował

siostrzyczkę) nie miała nawet gdzie

piosenki z Disneyowskich bajek.

jeden z jego pracowników, choć z

mieszkać. Skąd więc mieliby wziąć

Wszyscy dali się wciągnąć w

pewnością niektórym z zewnątrz tak

pieniądze na kosztowne rehabilitacje,

tę zabawę – i najstarsi, i najmłodsi.

się wydaje.  Pracują tam bardzo

których jeden dwutygodniowy turnus

Dzieci nawet brały czynny udział w

mili, zawsze uśmiechnięci i otwarci

kosztuje od 3 do 4 tysięcy złotych?

tym, co działo się na scenie: pod-

ludzie. Pan Dariusz Dubina, z któ-

A więc postanowione. Rezerwu-

powiadały „uczniom” teksty wier-

rym miałam przyjemność korespon-

ję salę w Dawnej Bibliotece UW i za-

szy, śpiewały wraz z nami piosenki,

dować i spotkać się przy omawianiu

czynam przygotowania do spektaklu

wspólnie z łobuzami rapowały. Na

poszczególnych kwestii, bardzo cier-

charytatywnego „Bliżej marzeń”.

zawsze jednak zapamiętam pew-

pliwie odpowiadał na wszystkie moje

nego chłopca, Bolka, który cały

pytania i nawet nieco bawił go mój

spektakl kręcił się na swoim miejscu

Mniej lub bardziej

stres. – Wszystko będzie dobrze –

i zaglądał, a to przez nóżki krzeseł,

poważnie

Brygida, Krzysztof, Weronika i Hubert

podsumował w pewnym momencie z

Nie wiem, czego bałam się wte-

a to zza pierwszego rzędu, aż w koń-

uśmiechem.

dy bardziej – tego, że nic mi się nie

cu… wyszedł do nas na scenę i był

Najzabawniejsze jednak w całej

uda, czy tego, że wszystko mi się

prof. dr. hab. Stanisława Dubisza o

pomina film, bo… częściej przypo-

niezmiernie zdziwiony i zaciekawiony

tej lataninie było to, że kręciłam głowę

uda. Wiem tylko, że nie zważałam na

wsparciu finansowym naszego pro-

mina bajki. Zaledwie kilka dni przed

tym, że nic się tu nie zmieniło choć

dosłownie wszystkim – od znajomych,

wewnętrzną niepewność co do skut-

jektu. Zgodził się on, by to Wydział

wydarzeniem zjawiły się na ho-

znalazł się z nami na jednej płasz-

poprzez władze wydziałowe i uniwer-

ków przedsięwzięcia i zawzięcie ko-

pokrył wydatki związane z przygoto-

ryzoncie Dobre Wróżki naszego

czyźnie. Podobno przechadzał się

syteckie aż do pracowników Urzędu

respondowałam ze Stowarzyszeniem

waniem wydarzenia: a był to koszt

projektu – koleżanka z Wydziału

za moimi plecami jak prawdziwy

Miasta. Latałam tam i z powrotem,

Autorów ZAiKS [Związek Autorów

i ryczałtu ZAiKS-u, i druku biletów

i dziennikarka TVN 24 i TVN – Mag-

dyrektor szkoły. Usadowiłam go

wyjaśniając nowe fakty (tj. koniecz-

i Kompozytorów Scenicznych],

oraz plakatów (które, swoją drogą,

dalena Kowalczyk – zauważyła nasz

przy moim biurku (rola nauczycielki

ność nowych dokumentów), uśmie-

Fundacją Dzieciom „Zdążyć z pomo-

zaprojektował przyjaciel naszego

projekt i przekazała tę informację

chyba mnie prześladuje – grałam

chałam się ciągle o coś do panów na

cą” (której podopiecznym jest Hubert)

Teatru Tomek Gocławski).

koleżance po fachu – Małgorzacie

ją przecież na studniówce) i konty-

portierni (ojejku, miałam im zwrócić

i znajomymi, którzy w większości są

Moim pomocnikom w sprawach

Kowalczyk, której udało się uzy-

nuowałam program. Jednak Bolek

taśmę klejącą!), składałam niemalże

moimi kolegami z Teatru Polonistyki

organizacyjnych, którymi byli Alek-

skać fanty – przeróżne książki dla

postanowił zmienić repertuar, który

codzienne wizyty pani Wandzie Dra-

im. Eligiusza Szymanisa (wcześniej

sandra Dąbrowska i Piotr Bartha, po-

dzieci i podręczniki.

proponowaliśmy (widocznie średnio

go interesowali Przyjaciele Wiesz-

żan (złota kobieta!), która pomagała

Teatru Milenius, o którym pisałam ja-

wierzyłam sprawę korespondencji z

Na koniec miałam jeszcze tylko

mi jak tylko mogła w rezerwacji jednej

kiś czas temu osobny artykuł).

mediami i ewentualnymi sponsorami

jedno życzenie: by zjawiło się na sali

cza) i prosił, byśmy zaśpiewali pio-

senkę o Szariku z Czterech pancer-

z największych sal na kampusie i in-

Może posądzicie mnie o dzi-

nagród, które mieliśmy wylosować w

jak najwięcej dzieci. Dlatego, gdy

nych.  Jak się później dowiedzia-

formowała cierpliwie o tym, jakie pa-

waczną kolejność, ale dopiero gdy

loterii. Niestety, okazało się, że życie

nie dostaliśmy odpowiedzi od szkół

piery muszę jeszcze załatwić (a było

się upewniłam, że będę mogła prze-

rzadko przypomina filmy: mało które

na nasze listy, obeszłam wszystkie

łam od jego matki, było to dla niej nie

tego niemało, uwierzcie).

prowadzić całą imprezę na Uniwer-

organizacje odpowiedziały na listy, a

podstawówki śródmieścia, by osobi-

lada wydarzenie, gdyż Bolek rzadko

Czy nie największą radość spra-

sytecie, zadzwoniłam do rodziców

ta garstka, co odpisała, życzyła nam

ście zaprosić wychowawców i dzieci

odzywa się poza domem, a tu – w

wiła mi jednak wspaniałomyślna de-

Huberta. Rozmawiałam z jego matką

powodzenia, ale nie mogła sponsoro-

na spektakl charytatywny. Jak nie

dodatku na scenie – chciał z nami

cyzja Dziekana Wydziału Polonistyki

Brygidą i, jak nakazuje grzeczność,

wać nagród. Ale! Życie rzadko przy-

drzwiami, to oknami. 

rozmawiać i dyskutować. 