17

nr 23­24 (411­412) |20.12.2022­16.01.2023

Kurier kulturalny

www.kuriergalicyjski.com

spolecznościowych, staje się

skorupki bardzo dużego orze-

deklaracją sytuacji i postawy

cha wloskiego, pomalowany na

osobistej, a jednocześnie daje

zlotozielony kolor, z doklejony-

upust emocjom. Byly też orze-

mi oczami z koralików, podkle-

chy wloskie, pomalowane w ten

jony kartonikiem, wyciętym

sposób, że z przodu na czerwo-

w ten sposób, że żuk mial i nóż-

nym tle byl srebrny stylizo-

ki, i wąsy. Jeszcze w czasach

wany orzelek, a tylna strona

studenckich powstaly dwa pta-

orzecha byla pomalowana na

ki z tulowiem z wydmuszki ­

srebrno.

srebrny labędź i prześliczny paw

Być może inspiracją do zro-

z ogromnym ogonem w granato-

bienia podobnych ozdób cho-

wo-zloto-fioletowej tonacji, ni-

inkowych byla biżuteria z cza-

czym wyjęty z obrazów Klimta.

sów powstania styczniowego?

Choinka zawsze byla uaktu-

Te wymowne krzyżyki z go-

alniana. Pojawily się bombki z li-

dlem narodowym, czarne bran-

terkami K i W, czyli pierwszymi

soletki czy sygnety? Dumna

literami naszych imion ­ Krzy-

i dzielna harcerka oraz żolnierz

sia i Wanda. Pewnego razu udalo

AK podzielili los dziadów po-

się kupić szklane bombki w for-

wstańców. Jako więzień lagrów

mie dzwonów, mialy nawet serce

Workuty, bez specjalnej nadziei

i pięknie dzwonily, od razu jeden

na szybki powrót do domu, po-

z nich zostal dzwonem Zygmunta

wie sakramentalne malżeńskie

i zostal odpowiednio ozdobiony.

,,tak" i poślubi tego, dla kogo Bóg

Pieklo się też ciastka na cho-

Honor i Ojczyzna też są mottem

inkę ­ w formie aniolków, orzel-

calego życia. Nasz tata zawsze

ków, znaków Polski Walczącej,

nosil na szyi taki powstańczy

na naszych choinkach. Najważ-

czy też literek naszych imion.

krzyżyk z orzelkiem, odziedzi-

niejszy wisial na szczycie, ale

Ale byly też cale napisy z cia-

czony po dziadku.

wiele bylo ukrytych między

sta, swego rodzaju znaki czasu,

Wspomnialam o Workucie

galązkami. Z calego czcigodne-

pamiętam napis ,,Solidarność"

i przypomniala mi się mami-

go grona najbardziej lubilam te

i bialo-czerwoną szarfę z napi-

na opowieść o pewnej wigi-

mamine w kolorowych sukie-

sem ,,Blogoslaw Ojczyznę milą".

lii w mrokach polarnej nocy.

neczkach w stylu Art Deco, wy-

Przez dlugie lata zawsze obecny

W mrocznym baraku zebraly

cięte z dykty. Najpopularniejszą

byl napis ,,Energopol". Może nie

się Polki-katorżniczki: kilku-

przedwojenną ozdobą byly ko-

wszyscy dziś pamiętają, że ini-

nastoletnia Tala, trochę starsze

szyczki ­ i te plecione z papieru,

cjatorem odbudowy Cmentarza

od niej, dwudziestokilkuletnie

których robilo się ogromne ilości

Obrońców Lwowa byl wlaśnie

Cesia, Wanda i Hanka. Tylko

i potem pięknie ozdabialo, i takie

dyrektor tej firmy, już niestety

pani Basia byla dużo starsza i to

przedwojenne, zrobione z wió-

świętej pamięci Józef Bobrow-

ona przewodzila skromniut-

nawet w tak beznadziejnej sy-

rów, które kiedyś dostaliśmy

ski, a nasi rodzice byli bardzo

kiej wigilii. Bez księdza i mszy

tuacji. I taka postawa pomogla

w prezencie od bardzo kochanej

mocno zaangażowani w dzielo

świętej, bez oplatka, bez trady-

im przetrwać! Tak często teraz

pani Wikci Nizio.

odbudowy.

cyjnych dań, bez choinki ­ bo

przypomina mi się to zdarzenie,

Nie wszystkie ozdoby mialy

Unikalna historia naszych

skąd w tundrze drzewko, kilka

modlitwy każdej zacząl się la-

to przeslanie, że święta muszą

jakąś ideę czy myśl przewod-

ozdób  choinkowych  teraz,

tysięcy kilometrów od domu

mać glos, każda oczyma wy-

być radosne!

nią, niektóre wręcz przenosily

w czasie wojny, ma specjalny

i dziesięć czy dwadzieścia lat

obraźni widziala dom i rodzi-

Z Bożym Narodzeniem ko-

autorkę w beztroski przedwo-

wydźwięk ­ tak dobrze rozu-

do odbycia za drutami. Nie do-

ców, a wtedy mądra pani Basia

jarzą się nam aniolki ­ to one

jenny świat. Piękna byla ozdo-

miemy, w jakich okoliczno-

jadaly przez kilka dni, zbieraly

rozladowala sytuację, zaczęla

towarzyszą malutkiemu Jezu-

ba w formie sopelka lodu, gdzie

ściach powstawaly i jak doda-

okruchy paskudnego obozowe-

żartować z tych darów na sto-

skowi, ale też wlaśnie aniolki

pod srebrnoszarą wydmusz-

waly otuchy i sil.

go jedzenia, żeby wigilijny stól

le, rozśmieszyla towarzysz-

obdarowują lwowskie dzieci, zo-

ką umieszczone byly biale bi-

Niech więc i tegoroczne świę-

byl choć trochę obfitszy. Nie-

ki niedoli i sprawila, że święta

stawiając prezenty pod drzew-

bulkowe imitacje sopli. Byl też

ta będą prawdziwymi świętami

trudno zrozumieć, że w trakcie

nie byly zaplakane, a radosne,

kiem, dlatego też zawsze królują

ogromny żuk, zrobiony z polowy

i niech będą radosne!

Skrzydelka aniolów dla ukraińskich żolnierzy

się języków obcych,

Skrzydelka aniolów ­ tak

seniorki z Uniwersytetu

obslugi komputerów,

Trzeciego Wieku w Stryju

uczestniczyly w wyjazdach

lagodnie nazywają ręcznie

krajoznawczych. Wspólnie

robione narzuty maskujące

obchodzono też święta

dla ukraińskich żolnierzy.

narodowe.

Od początku wojny studentki

UTW utkaly już 50 siatek.

W ten sposób przyczyniają

­ Mialyśmy takie ciekawe zajęcia jak

sie do walki o pokój

,,zlote rączki". Bylo bardzo ciekawie. Od-

i niepodleglość Ukrainy.

krywalyśmy nasze zdolności: kwiling, robi-

lyśmy wyroby ze slonego ciasta, mialyśmy

niewielkie występy teatralne, śpiewaly-

TEKST I ZDJĘCIE

śmy, tańczylyśmy ­ opowiedziala Wiktoria

KARINA WYSOCZAŃSKA

Sidlecka, studentka UTW w Stryju.

­ Każdy pragnie, żeby wrócily te cza-

­ Jestem z zawodu nauczycielką. Pra-

sy, kiedy mogliśmy podróżować i cieszyć

cowalam w szkole 25 lat. Kiedy nadszedl

się życiem ­ mówi Maria Zając, student-

czas, by pożegnać się ze szkolą, zdecydo-

ka UTW w Stryju. ­ Ogarnia nas smutek

walam, że teraz mnie będą uczyć. Przy-

i tęsknota, gdy przywożą zmarlych żol-

szlam do UTW, by uczyć się języków,

Nie wiedzieliśmy, co będzie dalej. Alarmy

nierzy. Jest to największy nasz ból, kiedy

nad Ukrainą. Chcemy utkać tyle skrzy-

z naszymi wojskowymi. Przyjeżdżali do

obslugi komputera, a przede wszystkim

delek aniolów, by schronić pod nimi calą

nas żolnierze. Byla snajperka, pooglądala

tak nas niepokoily, że w nocy nie spali-

patrzymy na te mlode ofiary wojny. Sy-

znaleźć bliskie serca takich seniorów

te rzeczy, które robimy, zwrócila uwagę,

śmy. Potem dowiedzialam się, że można

Ukrainę ­ dodala studentka UTW.

nowie naszych pań też walczą na froncie.

jak ja. Bardzo chcialam podróżować. Na

przyjść i robić siatki. Jestem teraz bardziej

Praca nie jest latwa. Najpierw trzeba

co warto zmienić i zabrala nasze chimery.

Pamiętamy o nich. Uniwersytet ­ to nasza

uniwersytecie zawsze mialyśmy cieka-

spokojna, bo jestem wśród ludzi ­ dodala

Okazuje się, że nasze chimery straszą oku-

wspólnota i martwimy się o każde nasze

przygotować wlóczkę w kolorach odpo-

we wycieczki, zwiedzalyśmy Ukrainę,

pantów ­ powiedziala Maria Zając.

seniorka.

dziecko­ dodala seniorka.

wiednich do pory roku, przyciąć ją do okre-

jeździlyśmy do Niemiec w odwiedziny do

ślonej dlugości. Następnie rozpoczyna się

Wspólne wyplatanie siatek jest też te-

­ Kiedyś bylyśmy nauczycielkami, le-

rodziny Kolpinga. W ten sposób odżylam

Uniwersytet Trzeciego

rapią, która pomaga seniorkom przetrwać

karzami, inżynierami, a teraz zostalyśmy

dlugi proces wyplatania. Pracę seniorkom

duchowo i poczulam się potrzebna. Jest to

Wieku w Stryju dziala

umilają wspólne śpiewy.

ten trudny, wojenny czas.

wolontariuszami. To obecnie dla nas naj-

dla mnie bardzo ważne ­ powiedziala Ha-

­ Na los mamy, tata, mojej babci

ważniejsza praca ­ powiedziala Halyna

­ Wiele pań pracuje w domu i przyno-

lyna Szapowalenko.

od 2012 roku w ramach

i dziadka przypadly wojny. Mama miala

Szapowalenko ze Stryja. ­ Odliczamy dni

si gotowe klębki nici. Jest to praca bardzo

Teraz panie mają jedno pragnienie:

organizacji ,,Rodzina

uciążliwa i wymaga skupienia. Jednak

18 lat, gdy zaczęla się wojna. Teraz woj-

do zwycięstwa. Wierzymy, że nadejdzie.

żeby ta wojna skończyla się wreszcie

Kolpinga". Przed

dzięki wspólnej pracy wszystko się uda-

na dotknęla również nas ­ mówi Larysa

Jeśli nawet osoby w wieku 60­80 lat pra-

i żeby one i caly kraj znowu mogly żyć

wojną seniorki uczyly

Pańkiw. ­ Najpierw odczuwaliśmy strach.

cują w tym celu, to slońce musi zaświecić

je. Mamy kontakt przez wolontariuszy

pelnią życia.