14

nr 24 (460) 31.12.2024­16.01.2025

Rozmowy Kuriera

www.kuriergalicyjski.com

Zakamarki wspomnień  (cz. 1)

Rozmowa

ANNY GORDIJEWSKIEJ

z aktorem, reżyserem,

dzialaczem teatralnym,

dyrektorem Polskiego

Teatru Ludowego we

Lwowie ZBIGNIEWEM

CHRZANOWSKIM.

W latach 80. zmuszony byl Pan

opuścić Lwów, ale tak napraw-

dę nigdy Pan z naszego miasta

nie wyjechal. Czy wraca Pan

do wspomnień z wczesnego

dzieciństwa?

Bardzo często, a wlaściwie może na-

wet codziennie. Już nawet zastana-

wiam się, jaki magnes zmusza mnie

wciąż na nowo do tych powrotów

rzeczywistych i do tych w myślach.

Może dlatego, że tak naprawdę nie

udalo mi się wyjechać ze Lwowa. Być

może z powodu spraw rodzinnych, bo

kiedy opuszczalem Lwów, zostawala

tu jeszcze matka, moja siostra, więc

opowiadal mi, co obserwo-

byly to powroty i rodzinne, i rów-

wal wlaśnie z tych balkonów.

nolegle jakby, sprawy artystyczne,

Wspominal Pan o tym, że tam

czyli teatr, zespól teatralny, który

byly duże drzwi i że Pan wi-

pozostal we Lwowie, z którym kon-

dzial jak wjeżdżala dekoracja

takt też się nie urwal. Ale wracając do

do wnętrz teatralnych...

dzieciństwa, o które Pani zapytala,

to też jest dziwny zbieg okoliczności,

Oczywiście, bo z jednej i z drugiej

że budynek, w którym się urodzilem

strony bylo tak przewidziane w kon-

i w pierwszych latach mieszkalem

strukcji tego teatru, że dekoracje mo-

z rodzicami ­ to olbrzymi gmach daw-

gly wjechać z prawej i z lewej strony

nego Teatru Skarbkowskiego. Są tam

i byly to duże bramy wjazdowe, przez

dwa ogromne podwórza po prawej i po

które wchodzilo się również na klatki

po której moglem się poruszać jako

lewej stronie, i tam bylo nasze male

schodowe. Szlo się na górę tam, gdzie

reżyser, wspólpracować, poznawać

mieszkanko, do którego się wcho-

byly mieszkania aktorów, pracow-

aktorów... No, ale to byly już później-

dzilo z podwórka, ale z tego miesz-

ników teatru, i później mieszkania

sze lata.

kanka można bylo również wejść

kwaterunkowe, ale jednocześnie

Jakie jeszcze są ulubione Pana

do sali widowiskowej, która wtedy

z tych bocznych wejść wjeżdżaly na

Kiedyś na podwórku dawne-

zakamarki we Lwowie?

byla kinoteatrem. Pamiętam seanse

To byla produkcja przedwojenna

scenę dekoracje, tam się czasem moż-

go Teatru Skarbkowskiego na-

filmowe, pamiętam nasz malutki po-

ozdób choinkowych i ciekawe, że

na bylo jako dzieciarnia prześlizgnąć

Zakamarki we Lwowie?

grywalam wywiad z Panem.

kój, i to utkwilo mi bardzo w pamięci.

wlaśnie zastosowano już tu jakieś

i zobaczyć tę ogromną scenę, która już

Jest ich bardzo dużo. Ale

Staliśmy na balkonie, a Pan

Bylo tak male, że ­ zapamiętalem taki

tworzywo syntetyczne, nie dmucha-

później byla bardzo mi bliską sceną,

szczegól ­ podczas świąt Bożego Na-

ne szklo, lecz kauczuk. Ale ozdoba ta

wracając ciągle do tej

rodzenia w tym mieszkanku nie bylo

jest bardzo piękna, bardzo mi bliska

zaczarowanej dzielnicy,

miejsca na choinkę. Mój ojciec, który

do dziś.

gmachu hrabiego

mial zlote ręce, wspaniale pomysly

Skarbka, proszę sobie

Chcialem jeszcze

i potrafil wyczarować różne tech-

wyobrazić, że z okien

powiedzieć, że dziwnym

niczne cudeńka, zawiesil choinkę

naszego drugiego

pod sufitem. To drzewko wisialo nad

zbiegiem okoliczności,

mieszkania (jak

nami jak żyrandol. Male mieszkan-

nawet teraz, kiedy

ko z malutkim aneksem kuchennym

powiedzialem, podczas

przyjeżdżam do

i to wyjście w zaczarowany świat,

rekonstrukcji zmienila

Lwowa, mam swoje

w świat sali widowiskowej, sali ki-

się nasza lokalizacja,

ulubione miejsce, i tym

nowej, w której, jak Galczyński pisal,

przeniosla się na drugą

ulubionym miejscem,

,,snuje się srebrny dym".

stronę budynku),

w którym zazwyczaj

bylo widać kościól

I te dlugie balkony, z których

jadam obiady, jest

Panny Maryi Śnieżnej,

można bylo widzieć co robią

,,Lwowska Premiera"

sąsiedzi i co się dzieje na tym

kościól, w którym

w bocznej uliczce,

podwórku. A jeszcze wracając

bylem ochrzczony,

która przylega jakby

do Bożego Narodzeniu, czy to

w którym przyjąlem

do gmachu Teatru

drzewko bylo żywe?

pierwszą komunię.

Skarbkowskiego.

Oczywiście, to byla prawdziwa, ma-

Później, wlaśnie po

lutka choinka. Zachowaly się jeszcze

Wlaściwie jak gdyby

schodkach tego kościola

nawet ozdoby. Jedną z nich do dziś

mimo woli przechodzę

wchodzilem do góry,

przechowuję w swoim mieszkaniu.

caly czas obok swojego

mijalem świątynię

mieszkania.

Co to jest?

i zdążalem do swojej

To jest taki niby święty Mikolaj, ale

pierwszej klasy, czyli do

trochę dziwny, bo proszę sobie wy-

Po rekonstrukcji w 1939 roku sali

szkoly, która mieścila

obrazić, zrobiony z kombinacji ka-

kinowej miala wrócić stara sala te-

się w klasztorze

uczuka i jakiejś puszystej masy. Ma

atralna. Kiedy wspominalem o sali

benedyktynek. Z okien

jakieś takie śmiesznie powyginane

kinowej, nigdy jako maly chlopak nie

naszego mieszkania

ręce, oczywiście worek z prezentami

podejrzewalem, że za tym ekranem

to wszystko bylo

i laskę. To jest taka wisząca, malutka

znajduje się ogromna scena. Do tej

zabawka.

sceny wrócilem dopiero wtedy, kiedy

widoczne. To dla mnie

mój ojciec zacząl pracować po wojnie

zaczarowane miejsce

Czyli przedwojenna, fabrycznie

jako elektryk teatralny, a ja moglem

i tam powracam.

wyprodukowana, nie wlasnej

wtedy w ten zaczarowany świat sce-

Lubię wchodzić po

roboty?

ny, teatru już wejść.